Laura’s verhaal
Het begon vanuit het niets! Ik was 25 en stond volop in het leven toen uit het niets zich rare klachten begonnen aan te dienen. Voor mij voelde het als een kwestie van gewoon even oplossen en weer door. Echter kreeg ik een half jaar later al de diagnose MS. Het betekende helaas wel gelijk dat rennen in het eerste jaar al niet meer leek te kunnen. Maar de instelling van de schouders eronder en weer door, is eigenlijk altijd aangebleven bij me. Ondanks ik altijd heb gevoeld dat dingen met de tijd moeizamer gingen is dit altijd de instelling geweest. We besloten alles uit het leven te halen zonder te vergeten te genieten van de kleine dingen.
Ik ben van eerstelijns medicatie, naar tweedelijns en zelfs derdelijns gegaan. Ik heb periodes geen medicijnen gebruikt, maanden accupunctuur gevolgd, ben jaren wekelijks naar fysiotherapie, ergotherapie en ontspanningstherapie geweest, heb maanden lang zuurstofbehandelingen gehad, ben overgestapt op gezonde voeding en noem maar op. Toch bleef ik inleveren.
Ik besloot voor de hoopvolle behandeling HSCT (hematopoietische stamceltransplantatie) buiten onze landgrenzen te gaan. Dit omdat het niet in Nederland wordt gegeven voor MS-patiënten en wij hiervoor naar het buitenland moesten, werd dit niet vergoed. Crowdfunding leek ons een goed idee. En een goed idee bleek het. Behalve dat het ons gegund was dat ons streefbedrag binnen no time bereikt was, heeft het ons zoveel meer gegeven. Voor wie ons destijds gevolgd heeft kan zich vast nog herinneren dat dit een bizarre impact heeft gehad. De behandeling in Moskou heeft gezorgd voor wederom een bijzonder avontuur, met alles wat dit met zich meebracht: de spanning, het afscheid van Alain, de taalbarrière, het verliezen van mijn haar, zonder immuunsysteem 8 dagen in volledig installatie en natuurlijk te langzame wederopbouw van mijn immuunsysteem. Maar wat het vooral gebracht heeft is liefde, heel veel liefde. En het heeft er voor gezorgd dat ik blogs ben gaan schrijven en gemotiveerd werd om gewoon uiteindelijk een heel boek te schrijven over mijn eerste 10 jaar MS.
Inmiddels ben ik weer 3 jaar verder en het wordt er helaas niet makkelijker op. Oké laat ik de koe maar bij de hoorns pakken, het gaat slechter en ben inmiddels behoorlijk beperkt door mijn vergevorderde status van MS. Maar met mijn koppie is niets mis. Door mijn plotselinge diagnose maar ook door de vele reizen die wij hebben gemaakt, weet ik heel goed dat niets vanzelfsprekend is. Ik kan een heleboel niet meer, maar waar ik serieus wel goed in ben geworden is relativeren en dat krijg ik als ik schrijf. Ik vond het heerlijk om te doen! Je zult lezen dat ik de wijsheid zeker niet in pacht heb, maar hoop dat ik op welke manier dan ook misschien een beetje kan inspireren.
Mocht je het gaan lezen, veel leesplezier🤗💛
Liefs Lau
