Alweer 5 jaar geleden dat ik nu in Moskou zat. 5 jaar alweer! Een hele bijzondere maand waarin veel gebeurd is, zoals onder andere onze zogenaamde zussendag waarin ik aan nieuw kapsel aangemeten kreeg, deels door mijn zus die geen Kappersacademie heeft gedaan. Het mag duidelijk zijn dat dat nieuwe kapsel niet mijn doel was. Het grotere doel was ook niet bereikt, maar mijn lokken zitten er weer aan en de lol met mijn zus is nooit weggeweest. I love her! Benieuwd naar die zussendag? Ik schreef erover in mijn boek…

Zussendag 2.0 

‘Tadaa! Vind je het wat, als ik straks weer haar heb?’ vraag ik Erik terwijl hij mij ziet via videobellen.

Hij is in het appartement gebleven zodat hij even kan doorwerken. Mijn ouders zijn de stad in en komen eind van de middag langs samen met Erik. Lisette en ik hebben vandaag een zussendag en deze editie gaan we voor een dubbele nieuwe kapperservaring in mijn Russische territoriumholletje. Ik had ook nooit verwacht deze te kunnen afstrepen, maar wij beleven ’m. Ik heb mijn eerste van vandaag te pakken: ik heb een pony! Dat stond altijd al op mijn verlanglijstje. Heel vroeger een echte of desnoods zo’n neppe die ik in de tuin zou kunnen zetten. Als ik er maar op kon zitten. Daarna werd het er eentje voor op mijn voorhoofd, maar vele kapsters hebben het me afgeraden. Dit was mijn kans om te kijken of ze gelijk hadden. Liset en ik moeten best wel lachen om het resultaat, want aangezien het voor een heel korte duur zal zijn, heeft ze de pony behoorlijk met de Franse slag geknipt. Niet dat het mij iets kan schelen uiteraard, ik vond nog dat ze het creatief deed. Na het schieten van een paar foto’s maken we ons op voor de volgende ervaring: alles gaat eraf.

Lisette maakt een staart en knipt die vervolgens af. Echt zenuwachtig ben ik niet, laat maar komen, het moet eraf en dan zijn we weer een stapje verder. Maar als Liset de schaar in de staart zet, is het toch een momentje. Al duurt het momentje wel erg lang.

‘Jezus Lau, er is geen doorkomen aan.’ Ik heb best dik haar en dat wordt nu weer bevestigd. Ik ben zo benieuwd wat ik er straks voor terugkrijg.

Hij is eraf. Het resultaat is geen gezicht. Ik heb nu een hakkelige pony met een zootje ongeregeld erachter. Laat de rest maar snel volgen. Er komt versterking met zwaar geschut: een lieve zuster, die een klein beetje Engels spreekt, komt erbij met de tondeuse. Daar gaat-ie. Van voor naar achter. Ik kruip ongemerkt een beetje in elkaar. Ik heb na het nemen van de beslissing mezelf regelmatig in de spiegel aangekeken met het besef dat mijn haar eraf zou gaan en me afgevraagd hoe ik er dan uit zou zien. Toen Britney Spears haar lokken eraf had gehaald, trokken haar oren ineens de aandacht. Hoe dan ook, het moet eraf en het is het handigst om het nu te doen. Sowieso wilde ik het graag met mijn zus doen en ik mag met die neklijn mijn haar ook niet meer wassen. Bovendien zal het vanaf volgende week gaan uitvallen en dat moet en wil ik voor zijn. Lisette maakt tussendoor foto’s en ik krijg ondertussen te horen dat het echt prima is. Ik ben heel benieuwd! Als de laatste strook haar afgeschoren is, krijg ik het resultaat te zien.

‘Oké… Jeetje… Nou, wel prima toch? Haha, ik ben gewoon kaal!’

‘Het staat je hartstikke goed, Lau,’ verzekert Li mij.

We gaan opnieuw videobellen met Erik, om hem kennis laten maken met zijn nieuwe vrouw.

‘Hé lieverd, het is eraf hoor. Dit is het dan,’ lach ik verlegen en draai een beetje met de telefoon om mijn hoofd.

‘Helemaal niet verkeerd Lau! Je bent nog net zo mooi hoor.’

Wat ben ik blij met zijn reactie en ik merk dat ik zelf ook in de spiegel kan blijven kijken. Het is oké. Wat een opluchting. Als Erik en mijn ouders me eind van de middag in levenden lijve zien, zijn ze niet geschokt. Of dat laten ze in elk geval niet blijken. Ik deel mijn nieuwe coupe met mijn vriendinnen en krijg ook van hen lieve reacties. We gaan een frisse neus halen met z’n allen buiten bij het ziekenhuis. Uiteraard zet ik mijn dikste muts op. Ik heb voor de grap ook een heel foute pruik ingepakt die bij elk verkleedpartijtje van zolder komt. Alle meiden hebben er eentje en dat ding is me al vaak van pas gekomen. Zo ook nu, want ik kan het niet laten om ook een fotootje met de meiden te delen met de tekst: ‘Gelukkig bestaan er prachtige pruiken’