Nieuw jaar, Nieuwe kansen

Nieuw jaar, nieuwe kansen! 

Ik had mijn laatste blog nog niet af of ik redde mij weer in huis, ‘gewoon’ zelfstandig. Nou ja, alle energie werd de eerste periode gespaard voor mijn loopjes naar het toilet, maar kon eigenlijk vrij snel iedereen afzeggen voor assistentie die ik voor die transfers nodig had. Och, wat een vrijheid. Het lijkt nu al heel lang geleden en dat voelt prima. Het ging ineens snel. Hoe meer ik zelf deed, hoe meer beweging, hoe meer kracht ik kreeg. En hoe meer kracht ik kreeg, hoe meer ik weer kon doen; ik zat in een opwaartse spiraal. Ik ging vooruit… ik ging vooruit! ‘Yes baby’, Laura Koot ging voor het eerst sinds ruim 9 jaar vooruit i.p.v. die onafgebroken slopende achteruitgang. Oké, mijn fysieke toestand is weliswaar iets minder armoedig, maar je wint nog lang geen oorlog met me. Maar het is zo fijn weer wat regie te hebben in mijn eigen koelkast, zelf weer te bepalen hoe kort ik de kraan aan laat staan, de kussentjes weer op de plek leggen die ik wil, ik sluit de gordijnen zelf weer en steek gezellig kaarsjes aan wanneer ik wil, om een paar voorbeelden te noemen. 🙂 Wat ben ik blij! Ik ben zo goed als op mijn oude niveau voor Moskou. Het is geen Hallelujah, maar het voelt nu anders. Ik heb het gevoel dat alles wat ik terugkrijg, dat dat blijft. Of dat zo is, zal de toekomst uitwijzen, maar heb dat vertrouwen wel. En hier was het mij in de eerste plaats om te doen. Het zal nog steeds beperkt blijven, maar we zijn er nog niet…!

Nog steeds komt mijn fysio elke week 2 of 3 keer en probeer ik samen met mijn fysio er bijvoorbeeld echt op te focussen dat ik mijn voeten probeer op te tillen. Zonder fysio val ik terug in mijn strategie ‘de dag doorkomen zo goed als kan’. Alles op alles nu. Het helpt enorm als er iemand is, die je de volledige aandacht geeft en je stimuleert. Het hielp bijvoorbeeld ook dat ik de eerste keer weer zelf uit een stoel probeerde op te staan. Het ging mij net niet lukken, dacht ik, totdat ze ‘mafkees!’ tegen me riep. Yes, daar stond ik! 

Sindsdien slof ik dus weer het huis rond, poets ik weer staand mijn tanden i.p.v. zittend en kan ik ‘s nachts als het moet, weer zelf mijn bed uit. 🙂

En toen was het Kerst. Wat heb ik hier naar uitgekeken. In Moskou keek ik uit naar één ding. Mijn winter zou geslaagd zijn als we in ieder geval met z’n drietjes aan de Kersttafel zouden zitten, maar er zat meer in! Traditiegetrouw vieren we Kerstavond met de familie Metselaar. Dit jaar niet op de Koningsdam, maar wel met het prachtig geërfde kerstservies met Duitse roots. We zijn vanaf nu niet meer compleet, maar ergens waren ze er. Mochten ze stiekem meekijken, zal Jaap wel gezegd hebben tegen Joke ‘Kijk die kamelen nou zitten met hun stropdas…’ We hebben een poging gedaan om de rollade en het slaatje net zo te laten proeven. Ook zwager Sjoerd nam even de vaderlijke rol van Jaap op zich door mij aan te moedigen zoals Jaap dat altijd kon om alle soorten broodjes te nemen met alle soorten beleg (‘Kijk Laura, heb je deze al gehad, hier, lekker nemen! Nemen hoor!’). Jaap was altijd bang dat ik te kort at, waarna hij in de loop van de avond altijd tot het besef kwam dat dat meer dan goed zat. Ik hoor hem nog zeggen ‘ik zit dat zo een beetje te bekijken, maar jij bent ook een kokmeeuw hoor’. Hooow, wat missen wij ze! Het was een prachtige avond en ze waren er echt een beetje bij. Een hele mooie aftrap van een bijzondere Kerst. Eerste Kerstdag was het dubbel feest bij de familie Koot. Sinterklaas hadden we vanwege mij opgeschoven naar Kerst en zo werd de verwachte hectische maar ozo-gezellige avond een feit. Alles wat je van een chaotische Sinterkerstavond met kleinkinderen in de leeftijd van bijna 1, 2, 3, 4, 5 en bijna 6, en ‘iedereen maakt één gang van het kerstdiner’ op z’n familie Koots’ – verwacht, dat gebeurde. Hoe gezellig wij allemaal feestjes ook vinden en ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb er zelfs voor geleerd om feestjes te organiseren, hoe slecht wij zijn in het organiseren ervan. Het is te vergelijken met de slager die geen vlees eet geloof ik… Nou ja, alles is wel driedubbel voor elkaar en aan de gezelligheid ligt het niet, maar we zijn een beetje (erg) makkelijk zeg maar. Communiceren vinden wij onderling (ik zal de ‘koude kant’ hier buiten houden) overbodig. Mijn broer Wouter en ik gingen allebei met onze wederhelften voor de bijgerechten. ‘We stemmen het wel af’. Dus de ochtend van 1e Kerstdag even geappt ‘Wij hebben van alles een beetje, wat harricots verts met spek, stoofpeertjes…,’ ‘Ah top’, antwoord Wout en appt 2 foto’s door van… jawel, harricots verts met spek en stoofpeertjes. ‘Dan hebben we nu van alles een beetje meer’. Heerlijk, de toon lijkt gezet. De lootjes waren op tijd getrokken dit jaar. Helaas bleek het getrokken lootje niet bij iedereen terug te zijn gekomen in de inbox. Op de dag zelf wordt er graag nog geïmproviseerd, geen probleem, dit is ieder jaar hetzelfde. Even leek er niet geïmproviseerd te hoeven worden, want de organisators die ‘lootjestrekken.nl’ had aangemaakt had bedacht om toch maar geen cadeautjes te doen voor de volwassenen, maar deze gedachte vergeten te delen, dus gooide dit idee op de desbetreffende ochtend toch nog even op de groepsapp. Je begrijpt dat 6 v/d 10 al een cadeautje had, dus er werden nog 4 boekenbonnen uit de kast getrokken. Vaders had een kampvuur gemaakt met glühwein in de achtertuin. Geweldig, zal je denken. Ik denk het ook, alleen wij waren een uurtje te laat… Want zo gaat dat bij ons soms. Jammer voor ons, maar er staat nog heel wat op de planning. We gaan verder met de borrel in de voorkamer terwijl de kids rondjes polonaise lopen door het huis, want dat kan bij opa en oma. Dat vinden kinderen leuk, net als het idee dat ‘Piet’ misschien wel een zak cadeautjes heeft achtergelaten voor deze lieve kindertjes. Er gebeurt van alles tegelijk. Terwijl er door zwager Niels hard gewerkt wordt in de keuken aan het voorgerecht en de kamer langzaam blauw komt te staan door het vet van de uit-de-kluiten-gewassen kalkoen en de vraag ‘doen we nou wel of niet cadeautjes voor de volwassenen’ nog onbeantwoord rondgonsd, kukelt mijn neefje van vier vanuit het niets over de bank terwijl op dat moment oma aankondigt een brief van Sinterklaas te hebben…! ‘Iemand nog wijn?’ Ik geniet met volle teugen van dit typische chaotische familieritueel. Onze nieuwe tante Veer zal wel denken… Welkom bij de familie Koot! Over één ding was iedereen het eens: dit jaar geen rijmen, dat is niet te doen in combinatie met de kids. Toch kon ik het niet laten en heb er stiekem toch 9 gemaakt, er was té veel om niet te noemen vond Sint. Het was nou eenmaal traditie dat ‘nieuwkomers’ even met de spreekwoordelijke billen bloot moeten. Ik heb het kippenpak en het opdrukken maar even achterwege gelaten, leek me een beetje te J. Kerst was al meer dan geslaagd! Tweede Kerstdag stond er niets op het programma, maar er was nog energie en vooral zin! Geen winter zonder een dagje in onze mooie hoofdstad. Warme schoenen aan, pruik op, muts op en rollen maar! Aan de Fristi en glühwein bij het Museumplein denk ik ‘We kunnen het weer!’ Het heft in eigen hand, we kunnen weer langzaam dromen over leuke ondernemingen en normale dingen in de toekomst. Het lukt ons weer, mijn winter is geslaagd, wat was kerst leuk! De volgende dag zelfs even gekeken bij Alain zijn zaalvoetbaltoernooitje. Daarna was het klaar en had ik een aantal dagen nodig om nog even op te laden voor O&N, maar het was het zo waard! Oudejaarsavond en de gehele kerstvakantie zijn we goed doorgekomen en vond het bijna weer jammer dat mijn kleine vriend weer bijna naar school moet.

Het nieuwe jaar begint met een geluksmomentje. We zijn gewoon thuis, haardje brandt, ‘Rollercoaster’ klinkt op de radio, ik probeer te winnen met sjoelen en spelen Bingo met z’n drieën, we nemen nog een gekregen oliebollenkerstster (je kunt je er vast iets bij voorstellen) en proosten met thee op een mooi nieuw jaar. Dit is wat ik wilde! We gaan voor een veelbelovend jaar, een frisse start van een nieuw decennium. 

En toen was het nieuwe jaar begonnen. Een jaar waarvan ik hoop dat het veel gaat brengen. Je hebt niet alles in de hand, maar mijn levensmotto luidt nog steeds ‘het leven is een feest, je moet alleen zelf leren dansen’, ik zal aan de bak moeten. Na mijn reset in Moskou wilde ik gaan voor een zo goed mogelijk herstel. De eerste periode is dat een zoektocht naar de juiste balans in rust en beweging, die je eigenlijk alleen zelf kan bepalen. Klinkt makkelijk, is het niet. Vanuit Moskou krijg je het advies de eerste drie maanden nog even voorzichtig te zijn met publieke ruimtes, etc. Ik heb me koest gehouden. Maar… dit jaar wil ik gewoon alles op alles zetten om eruit te halen wat erin zit. Direct na Moskou had ik gedacht dit het beste te kunnen doen bij revalidatiecentrum Heliomare na eerst 3 maanden thuis aansterken. Hier zitten alle specialisten bij elkaar en wat voor mij heel belangrijk is, is focus. Ik heb vaker revalidatietrajecten gevolgd van een aantal weken een paar keer per week heen, maar eenmaal thuis ging ik gewoon door met de dagelijkse dingen en werd mijn huiswerk regelmatig ‘het ondergeschoven kindje’ in mijn prioriteitenlijstje. Ik wil nu een keer de volle focus hebben. Ik wil intern. ‘Al moet ik weer een maand van huis’ roep ik stoer. Erik is het met me eens en verwacht dat dat wel mee zal vallen. Eenmaal op intake geven ze aan dat ik mag komen (Jeej!). Met mijn stempel MS hebben ze normaal andere plannen, maar die stempel is sinds Moskou natuurlijk twijfelachtig te noemen… 😉 Ze zien het met me zitten. ‘Oké, super! Hoe ziet dat er ongeveer uit?’ ‘Je krijgt hier een bed en mag in het weekend naar huis’. ‘Allright, hoelang…?’ Ze geven aan dat het een traject zal zijn van 6 tot 8 weken, minimaal 3. Oef, en ik dacht dat ik met mijn maand stoer deed… Maar goed, ik mag komen, in het weekend sowieso thuis en met windje mee ben je in een kwartiertje bij me. 

We vertellen het Alain wel later. In het nieuwe jaar, als het gewone leven weer begint, zijn mijn dagen een beetje leeg. Ja ik denk dat dat het beste woord is. Waarschijnlijk omdat er weer een periode aankomt dat ik weer niet bij Alain en Erik ben doordeweeks vind ik het heerlijk om thuis te zijn. Ik weet ook niet zo goed hoe ik me bij deze keuze voel. Het is heel dubbel in ieder geval. Het voelt toch een beetje als ‘waarom moet ik dit ook nog weer doen?!’ En het stomme is nog, ik kies er ook nog zelf voor want ik wil het graag.
Ik ben thuis veel aan het niksen de laatste twee weken, beetje muziek aan het luisteren, ik zit soms gewoon stoïcijns naar de vogeltjes te kijken hier in de achtertuin. Ik ben uit verveling zelfs dagelijks selfies aan het maken en heb mezelf (mede hierdoor) benoemd tot ‘Muts van de maand’ met mijn kopjes gemberthee. Soms moet ik zomaar huilen, ik kan niet zeggen waarom. Ik ben alles een beetje aan het verwerken geloof ik.

Soms luister ik expres de muziek van de begrafenissen of veelal muziek die mij terugbrengt naar mijn kamertje in Moskou. Dan huil ik, gewoon lekker janken. Ik gun het iedereen op z’n tijd. Ik liet het lekker toe en verkoos het zelfs eventjes boven sociale gezellige dingen doen. Geloof me die momenten waren er gelukkig ook en ben weer aanwezig geweest op verjaardagen en ook Alain heeft weer eens thuis gespeeld met vriendjes. Maar het zogenaamde deprimerende gevoel wat januari kan brengen, die begreep ik een beetje dit jaar en vond het niet eens erg.

Toch is de befaamde ‘Blue Monday’ een feestdag in huize Metselaar. Zes jaar geleden werd ons kereltje geboren op blue monday en is sindsdien bekroond tot de mooiste van mijn leven. Deze blue monday werd hij alweer 6 jaar en als kind van deze ouders is dat natuurlijk gevierd. De 3 maanden zijn bijna om, ik heb mij aardig hersteld van de behandeling, maar als er meer inzit is dit mijn kans om het eruit te halen. Een keer alles op alles nu! Moskou was stap 1, volledige focus is de volgende. In verband met inentingen, hygiëne en bezoektijden is Bali niet heel handig, dus gelukkig mag ik deze weken volledig op mezelf richten bij ‘Sporthuiscentrum’ in Wijk aan Zee.

Ik ga mijn bikini vast inpakken, misschien ga ik wel weer iets doen wat ik nog nooit gedaan heb. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit de lift gepakt het zwembad in… ik krijg er bijna zin in ?!!