Inspiratie uit isolatie

Inspiratie uit isolatie!!

Deze blog verteld eigenlijk niet heel veel over wat ik hier meemaak, hoewel? Wel in mijn hoofd. Zie het als ‘inspiratie uit isolatie’. Ah, mooi…;)

Ik kan me ook voorstellen dat als je de titel leest en geen zus of beste vriendin hebt, dat je het verhaal geloofd. Snap ik, ik kijk ook liever niet naar de dingen die ik niet heb of kan. Of als je wel een zus hebt, maar niet persé een onwijze band of erger nog… een zus of vriendin die je moet missen… daartegen zou ik willen zeggen, koester het gevoel van het hebben van zo’n band, dat is voor altijd. 

Ik ben zo’n mazzelaar, ik heb gewoon 2 sista’s for life en ik wil hun op een moment als deze vertellen wat ze voor mij betekenen. Want dat doen ze veel! 🙂 Ik heb 1 echte, mijn grote zus waar ik altijd alles van mocht leren. Het begon bij ‘Lisette leerde Laura lopen, langs de Lange Lindelaan’. Ergens heb ik blijkbaar niet helemaal goed opgelet, maar dat is misschien net het verschil tussen mijn grote zus en mij.

Mijn grote zus, die als oudste van 4 altijd haar verantwoordelijkheid heeft genomen. Mijn zus regelde het wel op de skipiste in Polen om haar jongere broertje en zusje in het juiste busje te krijgen met een paar Zloty. Dat vertrouwen verdiende zij wel. Lie die altijd het grootste stukje weggeeft, nooit ruzie, altijd met een lach, maar serieus als het moet. Nooit vond jij het erg als ik, als vervelende jonge zusje, maar even mee moest spelen met jou en Marjolein, zelfs als ik met jullie deftige theekransjes net een beetje te weinig serieus meedeed. Door jou en ook Mar liet ik kinderen voor kinderen voor wat het was en ging ik door naar de Mini-stars en Madonna. Geen My Little Pony’s voor mij, maar meekijken met GTST of Friends of later Ally MacBeal, net als mijn grote zus.

Van de week was jij jarig en zijn wij (ondanks de kleine afstand nu) nog hechter dan we ooit dachten te worden. Ik weet nog goed dat jij jaren geleden na mijn diagnose een keer zei dat dit soort gebeurtenissen families ook dichterbij elkaar kon brengen en dat wij toen allebei eigenlijk ook dachten ‘Dat hebben wij ook zo lekker nodig??!’

Van jongs af aan wist jij al wat je wilde, een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, dat hoorde zo bij jou! Niet naast je schoenen lopen, maar jij liep met recht op hoge hakken. Ik daarentegen kon als 3e in de rij zorgeloos optrekken aan jou als grote zus, de lol met mijn grote broer en tegelijkertijd genieten van ons jongste broertje Wout, waar ik ook een beetje voor probeerde te moederen. Dit ging mij sowieso minder goed af dan jij. Het verschil dat jij altijd ergens meer ambitie in zag om mij bijvoorbeeld te leren lopen, is er bij mij hoogstwaarschijnlijk aan voorbij gegaan. Omdat ik waarschijnlijk bezig was met die eeuwige fascinatie van mij… dat ik het ongelooflijk vind hoe weinig je eigenlijk hoort dat er vogel tegen iemand aan vliegt. (Serieus, iemand?) Dat hoor je toch nooit??  Opmerkelijk vind ik dat, echt waar! Dus dat. Waarschijnlijk zal ik een vogel over hebben zien vliegen… zoiets… Je zou dit wellicht kunnen vertalen als een iets grotere flierefluiter… met het mom ‘het zal wel goed komen’!

Waar nodig, wilde je mij goed voorbereiden voor de grote wereld. Gewoon erin meenemen. En dit met de nodige tips en trucs die je alleen van zussen kan leren… ‘zo gaan we met jongens om en zo zeker niet met jou’, geen kiwi of banaan onder in je boekentas meenemen, voor de eerste keer ongesteld kreeg ik gelijk een plat tasje voor je spulletjes ;). De eerste keer epileren op bed zal ik ook nooit vergeten. Ik had zo’n mazzel met mijn zus! En altijd gezellig! De leeftijden kwamen dichterbij elkaar en door samen te voetballen werden we echte vriendinnen. We hebben wat gelachen. Omdat jij fulltime stage ging lopen bij een accountantsorganisatie kreeg dit nog meer voordelen en bood mij in de tussentijdse uurtjes op school dat mijn kledingkast 2x zo groot was, ook weer zo’n pre, Nog bedankt he zus! 

En nog zoiets… door jouw carpoolmaatje tijdens je stage in die periode had ik er ook nog een leuke date aan overgehouden. Ik kreeg van jou alleen geen akkoord. De koortslip was te groot, ik mocht wel naar de bios. Gelukkig maar, want later bleek dit de liefde van mijn leven… Ik heb veel van je geleerd en dat doe ik nog steeds, maar waar ik het allermeest van geniet is onze humor die niet altijd uit te leggen is. Ik kan Sinterklaasrijmen vullen met kleine en grote belevenissen samen, maar vooral met drollige anekdotes die alleen wij snappen.

We kunnen zo vol energie ergens in gaan en dat we daar later (vaak gelijk), al zó op terug moeten komen. Maakt niet uit, jij draait nergens je hand voor om. Eerst jij dan ik… net als in de kano in de Ardennen. Lau jij blijft droog zitten (want dat is Liset), dan trek ik je eruit en dan ga ik tegelijk ff focussen of ik het touw ook droog kan houden… Oeps, dat touwtje wel, Lautje ging dwarsover. Volgens mij heb ik mijn broek in ieder geval niet drooggehouden van het lachen, maakte toch al niet meer uit! Paardrijden door de bossen waar we alleen maar lopen te stuiteren, samen yoga is ook tranen trekkend en beter om alleen te doen, tenzij je zin hebt in buikspieren… Ook met pech in de duinen met de scootmobiel en een bakfiets vol kids word jij niet warm of koud van.

Samen ‘kapperhoppen’ is ook zo’n gezamenlijke hobby geworden, waar we van de week even afgesloten hebben met een vuurwerk zeg maar… Waar jij jaren hebt moeten aanhoren bij de kappersstoel naast je ‘ow jij hebt wel dikker haar dan je zus hè?’en jij dacht elke keer ‘jajaja, knip het er bij haar maar af…’, was het vorige week in Moskou dan toch echt zover. Maar niet voordat jij als enige held gewoon eerst mijn langgekoesterde wens bruut toepaste: mijn eigen pony baby!!Oké, voor korte duur, de rest ging er snel achteraan. Geen gedoe niets, best wel weer lol, gewoon omdat het met jou was.

De MS heeft ons op de een of andere manier zeker nog dichterbij bij gebracht. Mijn sociale rondje werd de afgelopen jaren wel iets korter, maar bij jullie kom ik heel graag, want alles lukt bij jullie en is altijd thuiskomen. Maar wat jij voor mij betekent… is de wereld!

Zo was het vorig jaar dat Erik en ik binnen 12 weken wilden trouwen (inlcusief extra uitdagingen in het buitenland). Voor jou doen kon je veel te weinig doen, maar ik kon die zomer heerlijk los op mijn mooiste project! Toch wil je voor de jurk wel echt de mening van je zus. Ik dacht een gezellig strandjurkje met kant leek mij voldoende, totdat jij, maar ook de bruidegom himself wel op meer hoopte… okidoki! Ondertussen werd de onzekerheid wat groter of het bruiloftsfeest wel door zou kunnen gaan en het enthousiasme ebde hier en daar wat weg tijdens de voorbereiding. En daar was ze weer… mijn super zus die gelijk alles aan de kant gooit. ‘Ik heb mijn werk omgegooid, Lucan ondergebracht en Mathijs gaat mee. Wij gaan naar Apeldoorn de allermooiste trouwjurk scoren!!’ Wat een zus! Een top-uitje zoals je ‘m vooraf hoopt en waarna je uiteraard terugkeert met een jurk op de achterbank die ook nog een beetje uit je comfortzone ligt… maar daar heb je een zus voor nodig. You made my day en wat ken je me goed!

Zusjes word je niet met toeval, maar dat ik mijn beste vriendin tegen het lijf zou lopen tussen Molenweg 7 en Molenweg 14, was natuurlijk ook niet heel verrassend. Wel dat dit pas na 10 jaar gebeurde doordat we steeds in een andere klas werden ingedeeld en direct een enorme click hadden. Maar sindsdien onafscheidelijk. Na 1x samen tennissen, bleek dat er veel meer lol thuis te beleven viel. Bij ons kon veel, maar bij jullie kon alles! Als we waren uitgekeken op de boomhut, gingen we door op het speelerf, we werden met de dag creatiever.

Tijdens de lagere en middelbare schooltijd haalden we onze voldoendes wel en de rest vulden wij op met avonturieren. Het zou me niets verbazen als wij in al die maffe dingen die wij altijd beleefden, niet nog eens echt een stelletje ouwe koeien uit de sloot hebben gehaald. Anders kunnen we nog wel wat boeken vullen met verhalen. Altijd op zoek naar gekkigheid en we kwamen weg met kwajongens dingen omdat we meisjes waren. Jij helemaal als je je ‘Spice Girls staartjes’ in had, haha! De tussenliggende huizen zullen wel gelachen hebben als ze af en toe met touwtjes met briefjes van het ene naar het andere slaapkamerraam heen en weer zagen gaan. Minstens 2x per week ging de bolderkar heen en weer met slaapspullen.  Ik vond bij jullie thuis wat meer de gekkigheid omdat veel kon en zo vond jij bij ons misschien iets meer het rustige momentje met moeders aan de thee. We werden onderdeel in elkaars familie en zo hebben jouw zusjes ook altijd een speciaal plekje in mijn hart. Op school werden we vaak in 1 adem genoemd met de nodige bijnamen. Als je aan de leraren en vrienden uit die periode vertelt dat we nu onder 1 dak wonen, inclusief 5 mannen verklaren ze ons voor gek, wie durft dat aan met die meiden?! Soms leek het wel alsof wij verkering hadden, toch was er altijd genoeg om jongens te doen met ons, maar er zomaar tussen komen, lieten wij niet zomaar gebeuren. Uiteindelijk durfden 2 mannen het aan, en die hebben uit voorzorg een hele hoge schutting geplaatst waar zij zelf veruit het meest bovenuit hangen ‘te ouwewijven’… Misschien wordt het toch nog eens tijd voor een Jip en Janneke gaatje in de heg. Of een rolstoelvriendelijke glijbaan eindigend in onze cocktailbar ;). Ik hoor een leuke uitdaging voor buurman en buurman…

Het moet voor jullie als beste vriendinnen en zeker als zus ook heel moeilijk zijn om te zien hoe je mij in de loop der jaren verder ziet afglijden en je gevoelsmatig weinig kunt doen. Ik ben zo blij dat ik gewoon zo altijd mezelf kan zijn bij jullie. Jullie hebben mij geholpen in het traject voor deze behandeling, maar in hoeverre is dat makkelijk voor iemand waar je van hou? Ik heb deze keuze met volle overtuiging uiteindelijk zelf gemaakt en ben heel blij dat jullie mij hierin bijstaan, zowel thuis, maar ook op de momenten hier, altijd net als ik het even nodig had. Ik ben zo dankbaar, hoe dit alles ook uitpakt, dat jij (Lie) samen met de rest van de familie mij hebben proberen te overtuigen en dat deze flierefluiter, de moed heeft gevonden om wellicht samen te vliegen of te dansen als een flamingo! En Do… jouw altijd heldere kijk op alles, die mij vaak heerlijk de ruimte geeft om lekker bij uit te huilen en vandaag weer een flamingo binnen heeft laten vliegen voor mij! Voor meer van deze vrolijke momenten, want die creëren we wel met als doel mezelf weer een beetje meer Lau te voelen. Voor mezelf en ook zo voor jullie! Wordt wel weer eens tijd voor een onnozele misser waar ik niemand anders de schuld van kan geven. Ik hou van jullie! 

Dan is er nog een zus die ik niet wil vergeten. Erik heeft namelijk ook een zus, mijn lieve schoonzus Edith. Zij hebben ook een hechte band en daardoor heb ik er ook een beetje een bonus-zus bij. Vanaf het begin altijd op één lijn en nadat wij ook een kindje kregen is die band nog veel hechter geworden. Edith heeft, samen met al haar mannen, Alain voor het grootste gedeelte opgevangen tijdens onze weken in Moskou. Hij hoorde helemaal bij dat gezellige drukke gezinsleven. Samen met de gezinnen van de andere 2 ‘sista’s hebben zij ons zo ontzorgd, zodat Alain heel lekker ging tijdens onze weken hier.

Bedankt lieve meiden. Jaap en Joke kijken mee en je hoort hem zeggen ‘Karakter!’. Trots op zijn tijgers en Joke glundert en heeft ons kracht gestuurd, dat weet ik zeker. ♡

Love you girls!

‘In een Ode aan de liefde van bijzondere vriendschappen kan dit plaatje, waarin meer dan 20 soms 30 jaar vriendschap straalt, natuurlijk niet ontbreken!’