Ik vind dit altijd wat ongemakkelijk. Een beetje ongemak is soms ook heel grappig, maar bij deze situatie moet ik toegeven dat ik er vaak liever van wegrijd. Smoes, onze grijs gestreepte kater, is buiten en wilt naar binnen, maar ik ben alleen thuis. Doordat mijn armen gewoon niet meer goed functioneren krijg ik het niet voor elkaar om de deur open te doen voor Smoes. Hij zal moeten omlopen naar de elektrisch bedienbare deur, maar daar lijkt hij elke keer weinig boodschap aan te hebben. Waardoor ik me steeds een beetje ongemakkelijk voel als hij mij door het glas aankijkt met zijn lieve koppie. Doordat Erik zijn kantoorbaan graag afwisselt met in het weekend lekker bezig zijn is er weer een nieuw plekje gecreëerd waar we heerlijk kunnen zitten: wij noemen het onze tuinkamer. Yep, klinkt hartstikke decadent, maar hoe dan ook is dit voor Smoes verwarrend dat er elke keer op een andere plek grote ramen open en dichtgaan waar hij voorheen gewoon buiten naar de kippen kon lopen. Hij glipte even naar buiten op het moment dat er een glazen pui openging en toen hij weer terug wilde komen kon dat al niet meer. Hij kijkt me weer aan, maar weet inmiddels wat zijn kansen zijn als hij ziet dat ik het ben aan de andere kant van de pui. Dan maar rustig zitten wachten tot er een muis achter het kippenhok vandaan komt. Het is zaterdagochtend in februari. Door de vakantie geen voetbal van Alain deze ochtend. Helaas, want ik vind dit zo’n heerlijk begin van het weekend. De buitenlucht in combinatie met een beetje gezelligheid. Ik had niet echt een andere reden om naar buiten te gaan, maar ik had wel frisse lucht nodig waardoor ik lekker onder een dekentje in onze Tuinkamer zit en eindelijk de tijd neem om weer eens wat te schrijven. Een nieuw jaar en voor zowel Alain als mijzelf weer een

jaartje erbij op mogen tellen. Alain, geboren op Blue Monday, was dit jaar alweer voor de tweede keer jarig op deze meest deprimerende dag van het jaar. We hebben er een feestje van gemaakt, maar ondanks ik kort daarna zelf ook een behoorlijke mijlpaal te vieren had voelde ik me niet enorm in de feeststemming. Laat ik de tijd van het jaar de schuld geven. Ik heb het beperkt tot een hele gezellige borrel en schroom niet om alsnog wat leuks te organiseren als het zonnetje weer gaat schijnen (in mij).

Een jaarwisseling daagt mij tegenwoordig sowieso een beetje uit om sentimenteel te worden: ‘De allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!’, ‘Dat het maar een heel mooi jaar mag worden!’
Ik word er altijd bang van. Maar het laat mij in plaats van alleen maar angstig naar de toekomst kijken ook altijd even terugblikken naar het afgelopen jaar en daar werd ik eigenlijk wel heel blij en trots van. We hebben hem weer niet uitgezeten zeg maar…
Het gekke is dat ik eigenlijk heel graag al eerder had willen delen wat ik beleefde, hoe het met me ging of wat de reacties van het boek met mij deden. Maar op de één of andere manier kreeg ik het niet uit mijn handen. Wat ook weer niet gek is als je handen niet goed functioneren, bedenk ik mij nu. Ik heb zo nu en dan wel wat geschreven, maar voor ik het wist was het volgende moment alweer daar waar ik over wilde schrijven. Te veel gedachten, te veel om te willen delen en tegelijkertijd ook niets kunnen schelen om vervolgens lekker niets te delen. Ondanks dat ik het saaie weer hier in Nederland echt wel een beetje zat begon te raken, en ik niet goed wist of ik nou wel of niet wat wilde maken van de dag, heb ik ook best wel veel hele gezellige dagen gehad in de winter. Zeker de feestmaand, die om was voordat ik een social media post had gedaan om mijn boek niet te vergeten als cadeautje voor de Sint, eh de kerst dan, ach weet je laat maar…

Mijn doel met het boek, waar ik zo lang naar toegewerkt heb, was bereikt. Er ontstond een mega voldaan gevoel dat gevolgd werd door een soort leegte waarvan ik niet wist hoe ik dat wilde opvullen. Genoeg te doen, genoeg ideeën ook maar weinig motivatie. Maar ik heb deze winter ook een nieuwe uitdaging in mijn schoot geworpen gekregen, namelijk om te vertellen over mezelf en mijn leven met MS en ook over mijn boek. Dat smaakte zeker naar meer. Ik kan heel veel niet meer, maar met mijn stem kan ik zeker nog iets. De timing van het Female Impact Event in het eerste weekend van het jaar in theater Tuschinski was top. Ondanks dat het een kort nachtje was na het verlate kerstdiner met vrienden was het een geweldig begin van het jaar samen met mijn lieve zus, goed voor heel veel nieuwe inspiratie. Het kleine meisje in mij liet mij die dag inzien dat ik het goed doe. Blijf genieten van al het mooie dat de wereld te bieden heeft en daarmee ook de kleine dingen; ga naar buiten! Dus ja de sproeten vliegen er alweer op alsof ik ook op wintersport ben geweest.

Omdat het vakantie is heb ik ergens het idee dat we naar een museum moeten ofzo. Maar het is prachtig weer, dus van de week weer besloten om toch de musea te laten voor wat het is en die prachtige duinen op te zoeken. Vriendje voor Alain mee en zo zijn we onszelf heerlijk aan het uitlaten. Dat Erik en ik op een gegeven ogenblik wel erg lang van dat mooie uitzicht aan het genieten waren en toch maar even gingen checken waar ze bleven, want we horen ze toch?, en we de mannen al kletsend in de boom zagen zitten, genoot ik helemaal. Dit zijn voor mij de mooiere dingen in het leven. Helaas wordt dit tegenwoordig in mijn leven razendsnel afgewisseld met hier en daar een huilbui, maar zo lang het beide nog gebeurt ben ik blij. Van de week namelijk besloten dat mijn scootmobiel eigenlijk beter weg kan om ruimte te maken in de garage. Ik heb een afspraak gemaakt om hem op te laten halen. Gelijk de scooter toch nog even aan de lader en een date gemaakt met mijn zoon om samen nog een afscheidsrondje te maken om die mooie jaren samen op de scooter af te sluiten. Eenmaal opgemaakt om te scooteren blijkt die accu natuurlijk in de tussentijd overleden door het lange stilstaan. Dat was het dan weer… weer een hoofdstuk afgesloten. Een hoofdstuk waarvan ik als klein meisje niet had gedacht überhaupt ooit aan te beginnen. Ik ben laatst 40 geworden en dus officieel geen jonge meid meer geloof ik, maar om nou te zeggen dat je te oud bent voor een scootmobiel… laat staan om hem gedag te zeggen. Poeh, die deed weer even pijn.
Als ik kort na mijn huilbui besluit even frisse lucht op te doen in de achtertuin en mijn ogen sluit, de zonnestralen voel in mijn gezicht en een klein briesje ervoor zorgt dat ik even terugga naar dat gevoel dat ik herken dat ik vaak kreeg in de periode na Moskou, ben ik de huilbui al vergeten. Het gevoel dat ik leef. Het had ook anders kunnen zijn, het had altijd anders kunnen zijn. Dat geldt voor iedereen. Nu heb ik dat besef weer even en dat voelt heel goed. Scooterperiode is afgesloten, op naar wat nieuws, want de lente die lonkt!

Liefs Lau 💛