Een overweldigend Kermisweekend…

Kermisweekend in Limmen. Of je boekt een vakantie of juist niet. Ik hoor bij de laatste. Man-o-man, wat hield ik ervan, heb het ruim 10 jaar intens gevierd. Het was altijd even wennen bij het voelen van de eerste bierspetters, maar ik kon daarna altijd wel genieten van het loltrappen wat je normaalgesproken niet op maandagochtend zou doen zoals bijvoorbeeld een klikorace IN de klikobak, een life optreden geven in een goedgevulde achtertuin, met een vriend van je vader op je nek door de feesttent, iemand de bosjes in jonassen, over straat met de plaatselijke kroegbaas in je winkelwagentje, op eigen initiatief buik glijdend door de feesttent… Ik kan mij goed herinneren dat mijn werk de maandag van kermis een keer belde terwijl op de achtergrond de aangeschoten life zangeres niet te missen was en ik op dat moment een vriend in een supermanpak van een dak van een huis doelloos in een boom zag springen. Dat soort dingen… Tja, dat doe ik in principe normaalgesproken niet. Het hoeft niet elke week, maar zo’n dag in het jaar is door het lachen zo goed voor je buikspieren. Ik hou ervan!

De 1e keer dat ik niet ging ‘deunen’ koos ik ervoor om mezelf niet te pijnigen met toekijken hoe anderen lol maakten en ik net zo hard zou willen meedoen. In plaats daarvan bracht ik kleine Alain met een omweg (door niet langs de kermis te hoeven) naar de oppas om hydrotherapie te volgen in het zwembad. Het was prachtig weer buiten, de oefeningen gingen voor geen meter en kon alleen maar aan mijn vriendinnen denken die in het zonnetje lol zouden hebben om overvliegende supermannen… Ik had niet verwacht droog uit het zwembad te komen, maar de rode oogjes kwamen niet van het chloor zeg maar… Prima om een keer niet te gaan vanwege werk of laat staan een zwangerschap, maar ik trek het slecht om iets gezelligs niet te kunnen door mijn ziekte. Ik had natuurlijk heen gekund, maar de manier waarop was ik nog niet aan toe.

Gisteravond is het kermisweekend weer van start gegaan. En wat heb ik genoten in de feesttent. In deze feesttent geen rondvliegende biertjes, maar een heerlijk driegangen diner geserveerd op prachtig gedekte lange tafels met tientallen vaasjes gevuld met Gerbera’s en zonnebloemen, kaarsjes, brandende haarden, lampionnen, tientallen dromenvangers en niet te vergeten de kunstwerken van alle leerlingen van het Kleurenorkest. Tegenwoordig een feesttent naar mijn hart. Wow! De muziek klonk van de getalenteerde Luc Nieuwland die ik denk te kennen uit mijn Levensgenieters-periode… Het was een aantal jaar geleden dat ik met een evenement nog eens iemand nodig had die onopvallend plaats wilde nemen in een hijsbakje naast Wolter Kroes omdat dit de enige manier was om hem zingend omhoog te krijgen. Op de een of andere manier viel hij toch op. Zou zomaar dezelfde Luc Nieuwland kunnen zijn…
In de bediening alleen maar leukerds. De meesten hebben weinig horecaervaring weet ik toevallig, maar als de mensen achteraf hadden moeten betalen, hadden ze ongetwijfeld een mooie fooienpot gehad. Naast vrienden, bekenden, oud-collega’s, had ook mijn oudste neefje Jens van 13 het keukenschort aangetrokken. Ge-wel-dig! Zelfs voor de gasten die meer inhoudelijk in wilden gaan op waar hun wijnglas daadwerkelijk mee gevuld was, liep mijn vriendin en tevens vinoloog Linda rond. Wat een sfeer, zo warm, zo gaaf, zo bijzonder!

Het benefiet Tuindiner dat speciaal voor ons is georganiseerd om mij naar Moskou te helpen, is zo’n avond waar je bij had willen zijn. Tenminste ik zeker! Ik wist ervan uiteraard, ik heb alleen een paar namen genoemd van mensen die misschien zouden willen helpen en daar bleef het bij. Ik mocht van tevoren ook geen foto’s zien, maar nadat Erik eerder die week thuiskwam van een opbouwavond met een enorme grijns op zijn gezicht begon ik wel een beetje zenuwachtig te worden. Of eigenlijk vooral heel veel zin te krijgen, ik heb het allemaal maar over mij heen laten komen. Zenuwachtig worden begon bij het heengaan. En dan kom je aan en dan heb je ogen te kort. Je ziet een grote banner hangen met o.a. het logo dat ik aan het zwembad in Frankrijk zo een beetje bedacht had. Even serieus; best cool, je eigen logo! 🙂 Ik zie lieve vrienden met bladen vol welkomstdrankjes met gezonde E-nummervrije ijsjes die mijn buurman ook verkoopt. Toeval? Om een groot kampvuur hangen prachtige kunstwerken van alle klassen van Alain zijn school. En ik kan niet anders dan weer even de tranen toelaten. Vooruit dan maar weer. Het vochtgehalte wordt zo wel weer aangevuld. Na 3x vol te zijn geschoten is het toch echt tijd om naar binnen te gaan… ‘Hoi, Hoi, He, Hé jij ook, Hoi!’, weet je ik kijk wel even vooruit… Ik werp een blik in de hoek waar alle bediening staat en yes, je raadt het al… tranen! Buurman Bas, beste vriend en tevens ‘opperhoofd Actieteam’ neemt de microfoon. Het gaat prima, we hebben niet echt oogcontact, hij vertelt lekker relaxt, top! Het gaat wel lukken om ook even wat te zeggen. Heb wel de nodige ervaring voor groepen, het kan eventueel ook uit de losse pols heb namelijk genoeg te vertellen en daarbij ik had er al even over nagedacht, dus dat moest wel lukken. Ik knik naar Bas zo van ‘Gaat wel lukken’. Nou daar gaan we… … ik weet het even allemaal niet meer… ik ben speechless… en terwijl ik dit schrijf word ik emotioneel omdat ik voel wat ik op dat moment wegstopte. Kwam mij op zich wel goed uit, want ik kan behoorlijk hoog en lelijk praten als ik huil en dat maakt de avond nou niet bepaald beter. Dat kan mevr. Stet van de Zonnebloem beamen die die ochtend een bloemetje kwam brengen terwijl ik mij net even lekker liet meeslepen in het liedje ‘Moed’ van Merlijn Weerdenburg die mij die ochtend werd door geappt. Ze had mij al zien zitten en ik kan sinds 3 dagen de deuren openen met een druk op de knop, dus vooruit met de geit. Nou kende ik haar toevallig wel, dus zij weet wel dat ik normaal anders praat, maar het was beter om dat hoge stemmetje en het gesnotter achterwege te laten voor 180 man. En uiteindelijk kwamen de woorden wel. Sinds wij op maandagavond een Facebook-bombardement hebben gepleegd, ging de teller als een malle. Bizar! Eerlijk is eerlijk, ik had ook niet gedacht dat het onopgemerkt zou blijven en was ook niet de bedoeling natuurlijk, maar dit…! Dinsdag ging het de hele dag zo door. Niet normaal, alsof het niets was! Woensdag idem. Ik begon bijna te twijfelen of een rondje door het dorp wel handig zou zijn, maar had toch pasfoto’s nodig. En het zal toch wel meevallen? Niet heel Limmen zal toch hiermee bezig zijn, dus niet gaan was natuurlijk geen serieuze optie. Wat denk je? Bij binnenkomst ‘Jaaaa daar is ze hoor! Ik ben de hele dag al met je bezig, ik houd de hele tijd de teller in de gaten!’ Haha, heerlijk en ik nog denken… wat een enthousiasme! Ik kan niet zeggen dat ik dit niet leuk vind, want dat is natuurlijk wat je wilt bereiken met crowdfunding. En daarbij, het enthousiasme wat ik heb gevoeld bij iedereen is zo gaaf! Iedereen leeft zo mee en hoopt dat het gaat slagen en ik voel ook een terecht gevoel van trots bij iedereen. Trots op onze gemeenschap, maar ook daarbuiten. Trots dat de mensen zo betrokken zijn en we het met zijn allen doen en blij. Blij voor mij omdat het lukt, blij omdat het snel gaat en dat maakt mij weer blij. Tuurlijk omdat het lukt en dat het snel gaat, maar ik word vooral heel blij van alle lieve woorden, berichtjes, kaartjes en alle initiatieven die worden genomen. Ongelooflijk, zoveel kippenvelmomenten gehad. We hebben zelfs moeten bedanken voor hele leuke en lieve initiatieven, want het hoefde niet meer. Maar het gevoel is hetzelfde. Iedereen wilt wat doen en dat is overweldigend. Een woord dat ik zelden zoveel heb gebruikt als de laatste tijd.

Terwijl wij een mooi initiatief van zowel de plaatselijke slager krijgen en als 2 mooie locaties die zich ter beschikking stellen krijgt Erik een appje dat er op eigen initiatief flyers worden uitgedeeld in de omgeving met bericht ‘alleen nog een rondje in Beverwijk’. Ik begin lichtelijk ongemakkelijk te worden, melig ook, maar vooral euforisch. Ik heb het over mij heen laten komen. Uit Schoorl krijgen we het bericht dat de vakantievriendinnetjes van Alain op een feestje met de pet zijn rondgegaan ‘zij gaat naar Rusland voor een SM-behandeling’, Heerluk! Miloe der jampotjes kregen ook een vervolg. Alleen had moeder Wen een schattig gestippeld stofje beloofd op het verkoopbord.  Vorige editie koste het een deel van Miloe der nieuwe stippeltjesjurkje. Maar dat was prima, er bleef een shirtje over. Maar toen kwam er vervolg en heeft Miloe noodgedwongen haar gehele jurk gedoneerd. Hier en daar zijn verjaardagspotjes gevuld voor onze stichting. Dat vind ik zo gul en hartverwarmend. Dan hebben we het nog niet eens over de kavels die ingebracht zijn voor de veiling tijdens het tuindiner of de kopers, dan wel de betrokken ondernemers die geweldige prijzen hebben gedoneerd voor de loterij bij VV Limmen. Het magische duo Mads&Max hadden nog wel langer hun lege flessenactie willen volhouden, maar het was niet nodig, het bedrag was in no-time bereikt. Ongelooflijk! Wat geeft dit een bijzonder gevoel. Uiteraard ben ik nog net zo hard aan het stoeien om de stekker in het stopcontact te krijgen en komt de dag dat ik mijn zoontje een aantal weken niet ga zien, en daarna ook niet bij zijn school, zwemles of voetbaltraining kan komen kijken, langzaam dichterbij. Ik zal mij ziek gaan voelen, niet mooi, wellicht lange tijd niet onder de mensen zijn, maar voor een heel goed doel. En voor het zover is geniet ik er nog even van. Van alle liefde, maar ook bijvoorbeeld vorige week op onze papieren bruiloftsdag.

Onder het mom van ‘je leeft maar 1 keer’ heeft fotograve Marieke Boeters mij met mijn dierbaren inclusief lange lokken op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik vond het helemaal leuk! Maar ook van de week onderweg naar de fysio krijg ik meerdere keren onderweg te horen ‘succes hè Lau’ of er wordt een duimpje opgestoken, daar word je toch blij van?!! Gisteravond was ik met het tuindiner behoorlijk onder de mensen en heb heel wat knuffels mogen ontvangen. Dat dit voor mij is georganiseerd vind ik zo bijzonder, ik heb er oprecht geen woorden voor. 

Succes in het leven betekent voor mij gelukkig zijn. Je moet in een paar dingen hiervoor mazzel hebben, dat zijn gezondheid, vrijheid of eigenlijk waar je wiegje staat en de liefde. In de laatste 2 heb ik heel veel geluk en maakt mijn pech in de gezondheid veel goed. Ik durf wel te zeggen dat ik mij erg geliefd voel, zeker na de afgelopen 2 weken. Ik denk dat het misschien wel een groot doel is in mijn leven. Ik krijg energie van mensen, heb ze nodig om mij heen. Mijn levensmotto dat ik ooit op mijn visitekaartje voor mijn werk heb laten zetten luidde ‘het leven is een feest, je moet alleen zelf leren dansen’. Ondanks dat het dansen mij fysiek inmiddels wat lastig afgaat, is dit nog steeds mijn levensmotto. Maak er wat van!

Mijn doel voelt best bereikt. Ik heb op z’n zachts gezegd een behoorlijk portie liefde en aandacht ontvangen waar ik de komende maanden zeker op kan teren. Dank jullie wel! Van alle lieve berichtjes werd ik het meest blij van de juf van Alain die mij laat weten mij de aankomende tijd veel foto’s en berichtjes te sturen. Maar het was Alain zelf die mij het meest ontroerde door tussen neus en lippen door te zeggen dat veel kindjes in zijn klas zeggen dat ze zijn mama lief vinden. Dit zei hij trots. Als mama met veel fysieke beperkingen kan je mij niet gelukkiger maken ♡!

Laura