Bewegen en MS

Bewegen, we doen het voortdurend en elke dag, vaak zonder erbij na te denken. Maar pas wanneer het lastig wordt om te bewegen merk je pas hoe vaak je je beweegt en hoezeer je je spieren soms nodig hebt om te zorgen voor een ander, gezond te blijven, je veilig te voelen en je zichtbaar te maken.

Mijn lieve zus heeft nu al geruime tijd MS en heeft veel bewegingsvrijheid moeten inleveren in een vrij korte tijd. We zijn opgegroeid in een familie waarbij bewegen altijd een prominente rol heeft gespeeld in alles wat we deden: elke zondag met z’n allen op de fiets naar opa en oma/ lange wandelingen in het bos/ wandelingen in de bergen/ skiën/ watersporten op vakantie/ op de fiets naar school (nee, wij werden niet gebracht als het regende…hoe hard het ook ging), werken, geen lift maar de trap nemen. Mijn ouders vonden het altijd erg belangrijk dat wij met onze soms luie kont van de bank kwamen. Op een gegeven moment werd mij vriendelijk doch dringend verzocht om een sport uit te kiezen, maakte niet uit welke maar ik zou wel wat doen.

Zo kwam het dat ik na een paar jaar badminton gespeeld te hebben op zoek ging naar een nieuwe sport. Opgegroeid in een echte voetbalfamilie was het niet meer dan logisch dat zowel mijn zus als ik interesse kregen in deze teamsport. Ik zie de ingelijste foto van mijn moeder met haar vier zussen nog hangen in het trapgat; grote middenpagina van de Panorama met als titel: ‘5 zussen op het voetbalveld’. Maar ook onze vader (speler/ trainer/ begeleider en coach) was samen met onze 2 broers meerdere malen per week op de groene mat te vinden.

Helaas was voetbal er bij ons in het dorp nog niet voor de meisjes dus zeurde we net zolang bij onze vader totdat hij overstag ging en keek wat de mogelijkheden bij de club waren. Nog geen half jaar later stonden we met vriendinnen/ klasgenootjes of bekende op het trainingsveld te wachten op “onze trainer”. Het was al snel duidelijk dat mijn zus, 4 jaar jonger, meer aanleg en talent had voor voetbal dan ik maar dat mocht de pret niet drukken. Nadat de eerste seizoenen voorbijgingen werden we beter en beter, 2x in de week trainen/ daarnaast nog 1x in de week zaalvoetbal en dan nog een wedstrijd, niets was ons te gek. Wat hebben we een meters afgelegd en een lol gehad. Maar altijd was het mijn zus met haar tomeloze energie en haar doorzettingsvermogen die ervoor zorgde dat de wedstrijd pas gespeeld was als het laatste eindsignaal had geklonken. Daar waar ik achterin wachtte tot er een bal kwam was zij, in de voorhoede, continue op de bal aan het jagen. Wat heb ik genoten van haar vechtersmentaliteit en dat altijd met de grootste lach op haar gezicht.

Tot Koninginnedag, ze voelde zich niet zo lekker en bleef liever in bed liggen dan met ons meegaan naar Amsterdam. Dit had ik nog nooit meegemaakt, mijn zus die naast haar zaterdagbaantje ook nog eens elke dag de ochtendkrant liep was nog nooit blijven liggen in haar bed. Ze voelde zich duizelig maar dan niet zoals een kater…… Nadat ik haar had overgehaald om toch mee te gaan was het mede door de alcohol en de zon dat de dag toch nog uitmondde in een hoop gezelligheid in Amsterdam. Maar dat was helaas niet het einde van deze duizeligheid, slechts het begin.

Toen eenmaal vast stond dat MS de grillige ziekte was die hierachter schuilde moesten er af en toe bewuste keuzes worden gemaakt. Zo kwam het dat na jaren van samen spelen het zaalvoetballen uiteindelijk als eerste moest wijken. Binnen in de zaal met daarbij de korte acties maakte dat haar hoofd de bewegingen niet snel genoeg aankon. Geen nood, dan blijven we gezellig samen veldvoetballen. Maar ook dit moest in de loop der tijd van de agenda worden geschrapt. Met een bloedend hart heb je hier afscheid van genomen, daar waar we samen onze ziel en zaligheid in hadden gestopt was nu iets om vanaf de zijlijn te bekijken. Dit was, heel begrijpelijk, te veel voor jou en met meerdere vriendinnen die toen stopte vanwege blessures was het nog enigszins dragelijk.

Na het stoppen met sporten werd ook het werken langzamerhand steeds moeizamer. Na je zwangerschap ben je hier dan ook volledig mee gestopt en stopte je al je energie in het verzorgen en opvoeden van je geweldige zoon.

Maar de ziekte gaat door en houdt niet op. Sporten en werken was tot daaraantoe, maar nu moest je ook het fietsen/ traplopen en zelfs gewoon lopen langzaam vaarwel zeggen. De rollator kwam in huis, de traplift is geïnstalleerd en de scootmobiel staat praktisch in de voordeur om je overal naar toe te brengen.

Ondanks al dit inleveren is er een ding dat nog altijd goed gaat… en dat is jouw mooie glimlach! Het is deze glimlach en jouw altijd positieve instelling die andere beweegt… beweegt om jou te helpen met bewegen, jou te helpen met plannen, jou te helpen met jouw dieet. Omdat jij er jaren achtereen altijd voor een ander was en je menig harten hebt geraakt (en nog zal raken), bewegen deze vrienden, en het worden er gelukkig steeds meer, zich voor jou.

Dat je je nauwelijks kan bewegen mis ik wel, heel eerlijk had ik heel graag met jou bergen beklommen en de mooiste plekjes opgezocht met de mannen en de kids. Maar we geven hier nu een andere invulling aan, want het liefst zijn we gewoon bij je, genieten we van je glimlach en je slappe humor… want ook die is er gelukkig nog! 🙂

Lisette (zus)

Lees dit artikel ook op Platform MS: https://www.platform.ms/bewegen-en-ms/#more-5218 (geschreven onder pseudoniem Wendy)