Nog één keertje dan… Ik kan niet stoppen met op play blijven drukken. Het filmpje van de boeklancering brengt een enorme smile op mijn gezicht. Zoiets is vaak nog mooier als er wat tijd tussen zit. Ik heb nooit zoveel met foto’s van laatst, maar veel meer met foto’s van iets langer geleden.
Ik stuitte van de week op het tasje waarin ik de kaarten verzameld had die ik gekregen heb op de avond van de boeklancering. Mijn vriend Cris deed op die bijzondere avond een woordje met het thema hoop. Mijn blog van vorige maand ging precies daarover, hoe je het even allemaal niet zo ziet zitten en wanneer de zon doorbreekt het allemaal wat mij betreft zoveel leuker is. Here Comes The Sun. Het nummer dat voor mij zo doet denken aan het voorjaar in 2020 waarin ik de toekomst met zoveel hoop tegemoet zag. Na regen komt zonneschijn, zoiets. Dat dit nummer gedraaid werd tijdens de boeklancering schreef iedereen die er was een kaartje voor mij, als idee van Cris. Wow wat een lieve woorden heb ik mogen lezen die aan mij geschreven zijn. Wat een geweldig, leuk en lief idee en wat een groot cadeau. Ik heb het een paar dagen later snel gelezen en toen vond ik het al heel mooi, maar ik was met veel meer dingen tegelijk bezig en die woorden heb ik amper opgeslagen. Tot van de week, toen kwam het tasje weer tevoorschijn. Wow wat komen die woorden nog veel meer binnen als je er even iets meer tijd voor neemt. Net als het filmpje. Wat geweldig leuk om terug te kijken en wat was het leuk en bijzonder. Om over alle reacties van het boek nog maar te zwijgen. Ik heb er tot dusver eigenlijk nog helemaal niets over gedeeld, maar wat hebben alle reacties veel met me gedaan. En het waren er veel. Ik heb ook kaartjes mogen ontvangen uit onverwachtse hoeken, berichtjes via social media van bekenden, maar ook van onbekenden, appjes van contacten waar je niet veel mee appt. Mijn vriendin Jantien kwam van de zomer langs met een cadeautje van mijn vriendinnen: twee tegeltjes voor aan de wand, één met mijn eigen leven spreuk ‘Het leven is een feest, je moet alleen zelf leren dansen’, en de ander met de tekst dat zij grenzeloos trots op me zijn. Nope, dat houdt me niet ongeroerd. En nog word ik regelmatig even staande gehouden (nou nee, dat zou knap zijn, maar je begrijpt wat ik bedoel) waarbij iemand even tegen me zegt wat ze van het boek vindt en dat is eigenlijk altijd positief en met hele lieve woorden. Het zijn veelal precies de woorden waar ik op gehoopt heb. Ik vind het te gek, echt waar.
Gisteravond ben ik even teruggegaan naar hoe het allemaal begon met schrijven voor mij en eigenlijk vooral het verwerken van wat er allemaal gebeurt in dat gekke leventje van ons. De avond voordat ik ruim 5 jaar geleden vertrok naar Moskou voor hoop op beter, liet Erik mij het prachtige nummer ‘Rollercoaster’ horen van Danny Vera. Het nummer was mij wel al opgevallen dat het prachtig was, maar wat ik zo mooi vond was dat het Erik nog meer was opgevallen dat ook de tekst zo treffend was voor die periode. En dat ik zo’n anderhalve week later in een heel andere gedaante in dat isolatiekamertje lag, was helemaal elke zin raak. Alles kwam voorbij in die periode, alle hoogte- en dieptepunten van al die jaren MS passeerde de revue. In het jaar dat volgde heb ik zoveel naar Danny Vera geluisterd en hield ik het echt lang niet altijd droog en dat vond ik niet erg. Het luchtte op, het bleek nodig geloof ik. En jawel, in dat rollercoaster life we know was het gisteravond zover dat Erik en ik samen in Carré lekker zaten te genieten van Mr Danny Vera himself. Bij het derde liedje werd ik in één klap even teruggebracht naar het isolatiekamertje. Die stem van hem alleen al doet mij zo denken aan die tijd. Dit was dus bij liedje 3, eentje die ik niet eens kende. Daar rolden al wat traantjes van naar beneden en werd er flink adem uitgeblazen om geen gekke geluiden te maken. Nu heb ik niet de hele show lopen huilen, maar aangezien Danny zijn nummer 1 hit voor het laatst bewaarde kun je je voorstellen dat ik mij een beetje zorgen begon te maken of de meneer voor mij het misschien wel een beetje fris begon te krijgen van al dat uitblazen van mij. Hij was nog kaal ook, arme meneer. Ergens was ik hier wel blij om, anders was het misschien ook een beetje gek dat zijn haar steeds heen en weer ging. Any How, we hebben geweldig genoten en ik was ook lekker opgelucht zeg maar. Ik keek uit naar dit avondje, want het was de eerste keer dat we hem live zagen. Maar ik wist ook dat het een beetje beladen zou zijn. Een paar dagen ervoor bedacht ik dat het misschien leuk zou zijn om hem mijn boek te geven met de bladwijzer bij het verhaal dat ik in Moskou even lekker stuk ging op het nummer rollercoaster. Tegelijkertijd gaf het mij vertrouwen dat deze achtbaan mij terug zou brengen naar ons magnoliaboompje thuis. We namen het mee naar Carré, maar geen idee of dat boek uiteindelijk ook zijn weg zou vinden naar dat andere magnoliaboompje wat Danny ook zijn thuis noemt. Wat bleek, voor wie het gezellig vond stond hij na afloop in de foyer. Oh God, ja van deze gelegenheid moest maar even gebruik gemaakt worden. We bleken niet de enige die dit leuk leek, maar het voordeel van een rolstoel is soms dat je de lange rij voorbij mag. Toch leuk. Ineens voelde ik me een beetje een zenuwachtig groupie dat haar held zou gaan ontmoeten met mijn tasje als cadeautje in mijn hand. Nog in een rolstoel ook, wat het ook nog eens aandoenlijk maakt. Vreselijk. Maar goed, dit was mijn kans. En ook deze is gepakt Haha! Maar wat een enige vent! Helemaal zichzelf en no nonsense, heerlijk! Met misschien nog een beetje dikke ogen, een pony op mijn voorhoofd die zoekende is, maar glimmend van blijdschap word ik vastgelegd tussen persoonlijk twee van mijn meest knappe helden, waarmee ik met de allerleukste nog heerlijk aan de Amstel heb geproost op het leven later op die heerlijk zwoele lenteavond. Life Is A rollercoaster, dat weten we inmiddels, maar wat was dit weer een heerlijk hoogtepuntje! Op naar de volgende..!
